Prof. Janusz Kucharski (1928-2020) – życiorys – wspomnienie.
Urodzony w Lublinie, ukończył studia z wyróżnieniem (1956) w klasie skrzypiec prof. Ireny Dubiskiej w PWSM w Warszawie. Na Pierwszym Ogólnopolskim Konkursie Bachowskim w Poznaniu (1951) zdobył II nagrodę (pierwszej nie przyznano). Od tego czasu wiele koncertował jako solista, dokonał wielu nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia. Był solistą koncertów organizowanych przez Estradę Kameralną Filharmonii Narodowej w Warszawie. Krótki czas po studiach pracował także w orkiestrze tejże instytucji.
Od 1958 objął stanowisko pierwszego koncertmistrza Teatru Wielkiego w Warszawie i funkcję tę pełnił przez 23 lata (do 1981r.). Jednocześnie był prymariuszem Kwartetu Teatru Wielkiego w Warszawie. Od 1958 roku rozpoczął pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W roku 1981 wyjechał do Meksyku na kontrakt do pracy w orkiestrze symfonicznej. W 1983 przeprowadził się do Wenezueli, gdzie bardzo aktywnie pracował: w Orkiestrze Filharmonicznej w Caracas, jako koncertmistrz orkiestry kameralnej „Sinfonietta de Caracas” a także skrzypek Sinfonica Municipal de Caracas. Jednocześnie prowadził mistrzowską klasę skrzypiec w Conservatorio E.Friedmann w Caracas. Także kształcił skrzypków w formującej się słynnej Orkiestry Symfonicznej „Simon Bolivar”. W 1987 r. powrócił na stałe do Warszawy. Zaczął rozwijać intensywną działalność pedagogiczną w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina oraz w Liceum Muzycznym im. Z. Brzewskiego. Prof. Janusz Kucharski wychował kilkudziesięciu znakomitych skrzypków laureatów konkursów- Mariusza Patyrę, Cecylię Gomez, Maurycego Banaszka, Joannę Okoń, Mercedes Borguńską, Jakuba Nowaka,Julię Wrońską, Klaudię Olborską, Zuzannę
Jurczak, Semena Słobodianiuka i in. Prof. Janusz Kucharski od 1990 r był zapraszany do prowadzenia międzynarodowych
kursów muzycznych . Przez wiele lat prowadził klasy skrzypiec w Nowym Sączu i Łańcucie a także w Kudowie, Lublinie, Bałoszycach, Stalowej Woli i innych. Był jurorem wielu konkursów i przesłuchań (Wrocław, Stalowa Wola, Elbląg, Warszawa, Gdańsk, Lublin, Żyrardów, Łódź Cieszyn, in.).
Za swoje osiągnięcia otrzymał wiele dyplomów i odznaczeń państwowych. Do historii Orkiestry Teatru Wielkiego przeszedł jako legendarny koncertmistrz. Do każdego przedstawienia, do każdej próby był perfekcyjnie przygotowany. Słynne były jego
sola z „Szeherezady” M. Rimskiego-Korsakowa, „Historii Żołnierza” I. Strawińskiego czy „Jeziora Łabędziego” P. Czajkowskiego (za które dostał m.in. specjalne pisemne podziękowanie od słynnej tancerki Maji Plisieckiej, a i nasza primabalerina Ewa Głowacka zawsze specjalnie Go prosiła, żeby grał kiedy ona tańczy). Koledzy z orkiestry zawsze podkreślali , że gdy gra Janusz Kucharski to wstępuje inna specjalnie uroczysta i czujna energia emanująca z muzyki. Przepięknie wyczuwał dramaturgię muzyki i zawsze grał na skrzypcach wokalnie. Wszystkie te cechy muzyki potrafił zaszczepić swoim uczniom i studentom. Był nauczycielem z pasją, często rozsadzał ramy czasowe obowiązkowych lekcji Zawsze cierpliwy zawsze uśmiechnięty i jednocześnie dążący do szlachetności ekspresji muzycznej. Pilnował zawsze pięknego i czystego dźwięku, dynamiki, artykulacji nie „puścił” ani jednej frazy niewyrazistej. Stale szukał najpiękniejszych rozwiązań interpretacyjnych dzieł literatury skrzypcowej.
Zawsze opracowywał swoje autorskie wersje aplikatury, smyczkowań, dynamiki i agogiki wiążących się z poszukiwaniem najpiękniejszej interpretacji. Fascynację Jego ostatnich lat były transkrypcje na skrzypce utworów Fryderyka Chopina.
Był człowiekiem życzliwym, ufnym, uśmiechniętym, całkowicie pozbawionym zawiści czy
zazdrości. Zawsze pierwszy spieszył gratulować innym ich sukcesów. Jego uśmiech,
dowcip czy odpowiednia dykteryjka zawsze pomagały rozładować stresy towarzyszące
artystom.
Zapamiętamy Go wszyscy jako osobę promieniującą muzyką, skrzypcami, spokojem i
życzliwością.